…

یازده سال پیش همین روز، یعنی هشتم مهرماه هفتاد و هشت بود، خوب یادمه روز دوشنبه ساعت 11 صبح بود و من برای کاری رفته بودم فرهنگسرای نیاوران، موبایلم زنگ زد و بعدش هیچی نفهمیدم، اونروز تنها شدم، خیلی تنها، فکر میکردم دنیا به آخر رسیده، خیلی عذاب کشیدم تا فراموش کنم دوری ابدی شما رو، مثل هر سال از ماه قبل بدخلقی هام بیشتر شده و مثل روال قبل سرم بیشتر تو لاک خودمه، خوشا بحالتون که باهم رفتین، بعضی وقتا حسودیم میشه بهتون، شما همدیگه رو دارین اما من شما رو ندارم، شما دیگه درد ندارین اما سینه من پر درده، دیگه تحملم حدی داره، بخدا دیگه نمیشه بیشتر از این تحمل کرد، شما نمیدونین که نمیشه با چشمایی که مثل دوش حموم داره شرشر آب میریزه نوشت، دخترک کوچولو دیشب کز کرده بود یه گوشه ، نمیدونم تو دلش چی میگفت اما چشاش خیلی حرفا واسه گفتن داشت واسه اونم حسودیم میشه! باز از چشای اون میشه غم دلش رو خوند اما از چشای من چی؟ دیگه چشمی واسه نشون دادن درد و غم نمونده، دیگه دلی نمونده که بخوام همه چی رو توش بریزم…
بابا و مامانم تولد دوباره تون مبارک…
پ ن : دنیای ِ این روزای من درگیر تنهایی شده، حال دلم اظطراریست جماعت…